Nee, nu is het een leuke foto geworden, zeg … Nu ik krampachtig probeer te verbergen dat ik midden in het proces van tanden wisselen zit. Ik vermoed dat de fotograaf heus wel een serieuze poging heeft gedaan mij te verleiden tot een glimlach, wie weet wat voor grappige capriolen hij uit de kast heeft getrokken.
Maar aan die standvastig op elkaar geklemde kaken en die opbollende wangen te zien, waren zijn pogingen al bij voorbaat kansloos. En ach, die hopeloze blik in mijn ogen; ik was zelf blijkbaar ook met de situatie aan. Dat brengt mij bij conclusie a. Als je probeert te verbergen waarvoor je je schaamt, is het resultaat vaak slechter dan wanneer je je kwetsbaarheden toont.
Want zo is het vaak. Probeer je je verdriet te verbergen, denken mensen dat je chagrijnig bent of arrogant of ze vatten het persoonlijk op. Dat heb ik al vaak meegemaakt. Beter is het te melden wat er aan de hand is en je kwetsbaar op te stellen. Maar dat kan alleen als je je ervan bewust bent welke emotie er speelt en je je gevoel onder woorden kunt brengen. Dat is niet voor iedereen makkelijk, maar dat valt wel te leren.
Dit contraproductieve advies was trouwens afkomstig van mijn oudste broer. Gezien zijn leeftijd – hij was al 18 en ik nog maar 5 – dichtte ik hem wel een zekere autoriteit toe als het ging om schoolzaken in het bijzonder en het leven in het algemeen. En dus ook als het ging om schoolfoto’s. Niet persé terecht; ik vermoed zomaar dat hij ook niet altijd even stralend op de obligate schoolfoto’s staat. Maar dat heb ik nooit gecheckt.
Dat brengt mij bij les b: Nooit klakkeloos adviezen opvolgen van zogenaamde autoriteiten. Altijd even onderzoek doen naar de waarde van het advies en de kennis en ervaring van de adviseur. En zelf blijven nadenken! Maar goed, ook dit is maar een advies. Dat moet je vooral niet klakkeloos opvolgen natuurlijk😉
